ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Ο ευπατρίδης και αγωνιστής για το Βορειοηπειρωτικό Δημήτριος Γεωργιάννης (Dimitrios Georgianis) δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας. Την Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2019 άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 88 ετών έχοντας στο προσκέφαλό του την οικογένειά του.
Η σορός του το απόγευμα της Παρασκευής, 29 Νοεμβρίου 2019 από τις 2.00 – 4.00 και 5.00 – 9.00 μ.μ. θα εκτεθεί για προσκύνημα στο Γραφείο Τελετών «Coster – Heppner Funeral Home» στη διεύθυνση 32470 Main Rd, Cutchogue, NY 11935.
Η νεκρώσιμη ακολουθία θα ψαλεί το μεσημέρι του Σαββάτου, 30 Νοεμβρίου 2019, στον ιερό ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στη διεύθυνση 1950 Breakwater Rd, Mattituck, NY 11952.
Αμέσως μετά θα λάβει χώρα ο ενταφιασμός του στο Κοιμητήριο Cutchogue Cemetery, όπου αναπαύεται και η πολυγαπημένη σύζυγός του Αικατερίνη.
Ο θάνατός του καταλυπεί τα παιδιά του Μαρία και Βασίλη Λίτο, τα εγγόνια Χριστίνα και Ευαγγελία, την κουνιάδα Ελευθερία Γεωργιάννη, τα ανίψια Όλγα και Άρη Παππά, Ίρα, τα ξαδέλφια και τους λοιπούς συγγενείς και φίλους εδώ και στην Ελλάδα.
Ο αείμνηστος γεννήθηκε στην Άνω Λεσινίτσα της Βορείου Ηπείρου στις 12 Δεκεμβρίου 1930. Οι αείμνηστοι γονείς του, Νικόλαος και Βασιλική Γεωγιάννη, έφεραν στον κόσμο τρία παιδιά, την Όλγα που πέθανε μικρή, τον Βασίλη και τον Δημήτριο και τα γαλούχησαν με τις καλύτερες αρετές της φυλής μας.
Η ιστορία του Δημητρίου Γεωργιάννη έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τις ιστορίες των Ηπειρωτών και Βορειοηπειρωτών που στις αρχές του περασμένου αιώνα ακολουθούσαν το πεπρωμένο που συμβούλευε «ή μικρός – μικρός ξενιτέψου, ή μικρός – μικρός παντρέψου, ή μικρός καλογερέψου». Παντρεύονταν και λίγους μήνες μετά τον γάμο έφευγαν στην ξενιτιά χωρίς να αναμένουν τη γέννηση του παιδιού τους.
Λόγω της κατοχής ο Δημήτριος αποφάσισε να φύγει από το χωριό και σε ηλικία 12 ετών έφτασε στην Αθήνα, όπου διέμενε ο θείος του Χρήστος Γεωργιάννης, ο οποίος τον μεγάλωσε σαν δικό του παιδί και του έδωσε τη δυνατότητα να σπουδάσει στο Γυμνάσιο.
Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το σταλινικό καθεστώς του Εμβέρ Χότζα έκλεισε τα σύνορα και ο Δημήτριος δεν είδε ποτέ τη μάνα του και τον αδελφό του.
Σε ηλικία 18 ετών ήρθε στη Νέα Υόρκη όπου διέμενε και εργαζόταν ο πατέρας του. Ακόμη και τότε η χαρά δε διήρκησε πολύ, διότι μετά από έναν χρόνο ο πατέρας του πέθανε και ο Δημήτριος συνέχισε μόνος τον αγώνα, όχι μόνο για την επιβίωσή του, αλλά και για να στείλει τα εμβάσματα στην μητέρα και στον μικρότερο αδελφό του, τον Βασίλη, που διέμεναν στην Άνω Λεσινίτσα.
Όπως πολλοί συμπατριώτες του εργάστηκε στα εστιατόρια ως σερβιτόρος και αργότερα σε ξενοδοχεία μεταξύ των οποίων και το Hotel Algonquin και ευεργετήθηκε διότι έγινε μέλος του συνδικάτου των εργαζομένων και απολάμβανε καλές αποδοχές και ευεργετήματα τα οποία του παρείχαν την άνεση να στηρίξει τη μητέρα και τον αδελφό του και τους άλλους συγγενείς στη Βόρειο Ήπειρο και να προσφέρει τον όβολό του για τον αγώνα της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας και κατ’ επέκταση της ομογένειας για το Βορειοηπειρωτικό.
Σε μια από τις παρελάσεις της ομογένειας στην 5η Λεωφόρο γνώρισε την εκλεκτή της καρδιάς του την Αικατερίνη το γένος Κόνη που κατάγονταν από τις Σχωριάδες του Πωγωνίου της Βορείου Ηπείρου. Την 1 Νοεμβρίου 1953 χόρεψαν τον Χορό του Ησαϊα στον ιστορικό ναό του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ουάσινγκτον Χάιτς του Μανχάταν, τήρησαν όσο ελάχιστοι τον όρκο της αιώνιας αγάπης και μόνο ο Χάρος κατάφερε να τους χωρίσει προ τεσσάρων περίπου ετών.
Το ζευγάρι αρχικά διέμεινε στο Ουέστ Σάιντ του Μανχάταν, όπου το 1957 έφερε στον κόσμο τον αείμνηστο Νικόλαο. Μετά από μια περίπου δεκαετία μετακόμισαν στο Φλάσινγκ όπου το 1968 γεννήθηκε η Μαρία.
Ο Δημήτριος και η Αικατερίνη πίστευαν στην παιδεία και η Μαρία είναι κάτοχος πτυχίων από το Queens College και το New York University και είναι δασκάλα.
Όταν βγήκε στη σύνταξη ο Δημήτριος και η Αικατερίνη Γεωργιάννη μετακόμισαν στο Μάτιτακ του Λονγ Αϊλαντ και συνδέθηκαν με την κοινότητα της Μεταμορφώσεώς του Σωτήρος.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ο αείμνηστος πέρασε τις πιο σκληρές δοκιμασίες της ζωής του, αφ ενός μεν διότι στις 7 Ιανουαρίου 2015 απεβίωσε η σύζυγός του Αικατερίνη και μετά από δύο χρόνια και συγκεκριμένα στις 3 Φεβρουαρίου 2017 πέθανε πρόωρα ο μονάκριβος γιος του Νικόλαος.
Παρά ταύτα ο Δημήτριος δεν το έβαζε κάτω διότι ήξερε όσο ελάχιστοι να αναζητά και να βρίσκει την ευτυχία ακόμη και στα μικρά και στα μεγάλα, στα ελάχιστα, γιατί όχι και στα ασήμαντα που του χάριζε ο Θεό.
Έβρισκε παρηγοριά και αντλούσε δύναμη από τα παιδιά, τα εγγόνια, τα ανίψια και τους φίλους.
Ο πρώην πρόεδρος του ιστορικού Συλλόγου Βορειοηπειρωτών «Πύρρος» Χαράλαμπος Μέλλος μιλώντας στις «Αναμνήσεις» εξέφρασε τη θλίψη για τον θάνατο του συγγενή και φίλου και έπλεξε το εγκώμιό του λέγοντας ότι ο αείμνηστος ήταν άνθρωπος και άντρας με κεφαλαίο «Α».
«Όλοι εμείς που είχαμε την τύχη και το προνόμιο να γνωρίσουμε τον Δημήτριο και την αείμνηστη σύζυγό του Αικατερίνη αισθανόμαστε τον εαυτόν μας τυχερό και προνομιούχο, διότι διδαχτήκαμε από την τιμιότητα και την αγωνιστικότητά του, από την φιλοπατρία, την ευσπλαχνία, τη γενναιοδωρία και την ανυπόκριτη αγάπη για τον συνάνθρωπο», πρόσθεσε ο κ. Μέλλος, εκφράζοντας ταυτόχρονα τα συλλυπητήρια στα παιδιά και εγγόνια του.
Η οικογένεια καλεί τους συγγενείς και φίλους όπως αντί ανθέων προσφέρουν δωρεά στο «Τhe Alzheimer’s Association, 161 Levittown Parkway, Suite 7, Hicksville, NY 11801.
 δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας){kind=link}