Σπυριδούλα Περδικογιάννη – Toula Perdik (1930 – 2018)

Η Σπυριδούλα Περδικογιάννη (Toula Perdik), την Πέμπτη, 14η Ιουνίου 2018, άφησε την τελευταία της πνοή στο Γύθειο νομού Λακωνίας βυθίζοντας σε πένθος την οικογένειά της, τους συγγενείς και φίλους, καθώς επίσης την μεγαλώνυμη κοινότητα του Αγίου Νικολάου στο Φλάσινγκ, τους γονείς και τους δασκάλους των σχολείων της εν λόγω κοινότητας, καθώς επίσης και του Ημερήσιου Σχολείου «Αργύριος Φάντης» στο Μπρούκλιν.

Η σορός της το απόγευμα της Τετάρτης, 20ης Ιουνίου 2018 από τις 7-9 μ.μ. και της Πέμπτης, 21ης Ιουνίου 2018 από τις 2-5 και 7-9 μ.μ. θα εκτεθεί για προσκύνημα στο Γραφείο Τελετών «Frederick’s Funeral Home», στη διεύθυνση, 192-15 Northern Blvd. Flushing, New York, 11358.

Η νεκρώσιμη Ακολουθία θα ψαλεί το μεσημέρι της Παρασκευής, 22ης Ιουνίου 2018, (12.00) στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου στο Φλάσινγκ στη διεύθυνση 196-10 Northern Blvd. Flushing, New York, 11358.

Ο θάνατός της καταλυπεί τον σύζυγό της Θεόδωρο, τα παιδιά της Μαρία και Νικόλαο Ζολώτα, Παναγιώτη και Μαρία Περδικογιάννη, τα εγγόνια Σπυριδούλα Ζολώτα, Θεόδωρο, Δημήτρη και Ηλιάννα Περδικογιάννη, τα αδέλφια, τα ανίψια, τα ξαδέλφια και τους λοιπούς συγγενείς εδώ και στην Ελλάδα.

Η εκλιπούσα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καστάνια νομού Λακωνίας. Οι αείμνηστοι γονείς της, Δημήτριος και Καλλιρόη Μπανάκου, έφεραν στον κόσμο δέκα παιδιά και συγκεκριμένα τους Γιώργο, Αναστασία, Βασίλη, Παναγιώτα, Αικατερίνη, Αθανασία, Σπυριδούλα, Ευαγγελία, Αντωνία και Λεωνίδα και τα γαλούχησαν με τις καλύτερες αρετές της φυλής μας.

Ηρθε στην Αμερική το 1954 και αρχικά εγκαταστάθηκε στο Χάϊλαντ Παρκ της Νέας Ιερσέης όπου ζούσε και εργάζονταν ο μεγαλύτερος αδελφός της, Γιώργος Μπανάκος. Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα μετακόμισε στο Μπρούκλιν όπου ζούσε η αδελφή της μάνας της, η Κανελία.

Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα, αλλά η Σπυριδούλα κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να μάθει την αγγλική γλώσσα. Την ημέρα εργάζονταν ως μοδίστρα, ενώ τα βράδια πήγαινε στο «The Fashion Institute of Technology» στο Μανχάταν.

Την περίοδο εκείνη γνώρισε τον εκλεκτό της καρδιά της, τον Θεόδωρο Περδικογιάννη που διατηρούσε το δικό του εστιατόριο στο Μανχάταν.

Το 1958 χόρεψαν τον Χορό του Ησαϊα στον ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου στο Μπρούκλιν και τήρησαν όσο ελάχιστοι τον όρκο. Εζησαν μαζί έξι δεκαετίες και μόνο ο χάρος μπόρεσε να τους χωρίσει .

Το ζεύγος έφερε στον κόσμο δύο παιδιά την Μαρία Περδικογιάννη – Ζολώτα και τον Δρα Παναγιώτη Περδικογιάννη και τα γαλούχησαν με τις καλύτερες αρετές της φυλής μας.

Επέμειναν ελληνικά και όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και τα εγγόνια τους ομιλούν άπταιστα την ελληνική γλώσσα. Και δεν αρκέστηκαν μόνο σ΄ αυτό. 

Τους παρείχαν τη δυνατότητα να σπουδάσουν στα καλύτερα πανεπιστήμια και χάρισαν στην ομογένεια και κατ΄ επέκταση στην ευρύτερη κοινωνία του Κουίνς δύο επιστήμονες και συγκεκριμένα έναν γιατρό και μια δασκάλα – διευθύντρια.

Η Μαρία Ζολώτα ήταν διευθύντρια σε δημόσιο σχολείο του Κουίνς και του ιστορικού σχολείου «Αργύριος Φάντης» της κοινότητας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Μπρούκλιν, καθώς επίσης και πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής του Ελληνικού Απογευματινού Σχολείου «Στέφανος και Αρετή Τσερπέλη» της κοινότητας του Αγίου Νικολάου στο Φλάσινγκ.

Η αείμνηστη ήταν «Κυρία» με όλη την σημασία της λέξεως. Ηταν ενάρετη και γλυκομίλητη. Με το πλατύ χαμόγελο, με την σοφία και με την άνευ ορίων αγάπη κατακτούσε τις καρδιές των ανθρώπων.

Μαζί με τον σύζυγό της ευεργέτησαν τις κοινότητες της Κοίμησης της Θεοτόκου στο Μπρούκλιν, του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Δημητρίου Αστόριας και τον Αγίου Νικολάου του Φλάσινγκ, καθώς επίσης και τον Σύλλογο Επιδαύρου Λιμηράς.

Και δεν αρκέστηκαν μόνο στην ομογένεια, αλλά ευεργέτησαν και την ιδιαίτερή τους πατρίδα. Έχτισαν μαζί με τα αδέλφια της το ένα σπίτι δίπλα του άλλου και έφτιαξαν μια ολόκληρη γειτονιά.

Κάθε χρόνο πήγαιναν στην Ελλάδα από τα τέλη της άνοιξης μέχρι και το φθινόπωρο και υποδέχονταν και φιλοξενούσαν όλους τους συγγενείς και φίλους.

Προ ημερών ξεκίνησαν για το καθιερωμένο ταξίδι και έκαναν όνειρα να τελειώσουν τα εγγόνια από τα σχολεία και να τα υποδεχτούν και να τα ξεναγήσουν σε όλη την Ελλάδα.

Η εκλιπούσα ανέμενε με ανυπομονησία να έρθει η ημέρα να επιβιβαστούν στο αεροπλάνο, αλλά ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ήταν το τελευταίο της ταξίδι.

Οι συγγενείς και οι φίλοι με τους οποίους επικοινώνησαν οι «Αναμνήσεις» επεσήμαναν ότι δεν ήταν τυχαίο, αλλά ένα επί πλέον δείγμα της αγάπης της για το πατρικό της χώμα.

Η οικογένεια καλεί τους συγγενείς και φίλους όπως αντί ανθέων προσφέρουν δωρεά στη μνήμη της για την εικονογράφηση του παρεκκλησίου του Ιερού Ναό του Αγίου Νικολάου (Iconographic Project of the Chapel of our Saint Nicholas Shrine Church, 192-15 Northern Blvd. Flushing, New York, 11358.

Τέλος να σημειώσουμε ότι η ευθύνη για την διοργάνωση της κηδείας έχει ανατεθεί στο ομογενειακό γραφείο Τελετών «Αντωνόπουλος».