ΑΘΗΝΑ. «ΑΠΕ-ΜΠΕ» Θλίψη και συγκίνηση προκάλεσε στον απανταχού ελληνισμού ο θάνατος του διάσημου ηθοποιού Κώστα Βουτσά σε ηλικία 88 ετών. Ο αγαπημένος ηθοποιός τις τελευταίες εβδομάδες είχε εισαχθεί στην καρδιολογική κλινική του νοσοκομείου Αττικόν μετά από καρδιακό επεισόδιο και νοσηλευόταν στη ΜΕΘ με λοίμωξη του αναπνευστικού.
Γοητευτικός, πληθωρικός, στόφα μεγάλου ηθοποιού, ο Κώστας Βουτσάς διέγραψε τεράστια, επιτυχημένη καριέρα 70 ετών. Ήταν από τους σταρ που σημάδεψαν τον ελληνικό κινηματογράφο. Σπουδαίος κωμικός, άφησε ανεξίτηλο στίγμα στο ρόλο του αγαθού Κωνσταντινουπολίτη με «Το Ανθρωπάκι» (1969) ενώ το αυθόρμητο επιφώνημα του «Φσστ μποινγκ», στο μιούζικαλ «Κάτι να καίει» (1964), έγραψε ιστορία στον εγχώριο κινηματογράφο.
Σθεναρός υποστηρικτής του, εξαρχής, υπήρξε ο σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης, με τον οποίο τον συνέδεε μακρόχρονη φιλία κι εκτίμηση. Ήταν το 1961, όταν με την εμφάνιση του στον «Κατήφορο» απόκτησε ευρεία αναγνωρισιμότητα για να απογειωθεί στη συνέχεια ως ο απόλυτος πρωταγωνιστής σε ταινίες που έφταναν να κόβουν έως και 650 χιλιάδες εισιτήρια την δεκαετία 60 και 70. Κι ήταν το 1984 που ο νέος ελληνικός κινηματογράφος βρήκε στο πρόσωπο του Κώστα Βουτσά τον ιδανικό ερμηνευτή που θα ενσάρκωνε τα όνειρα και τις επιθυμίες ενός καθημερινού ανθρώπου(«Ο έρωτας του Οδυσσέα», του Βασίλη Βαφέα).
Ο Κώστας Βουτσάς (Σαββόπουλος ήταν το οικογενειακό του όνομα) γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1931 στην Αθήνα, σε προσφυγική οικογένεια με καταγωγή από τους Επιβάτες της Ανατολικής Θράκης, που σήμερα ανήκουν στο έδαφος της Τουρκίας. Μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένεια του. Ο πατέρας του εργάστηκε ως εργάτης οδοποιΐας κι ο μικρός Κώστας επινόησε διάφορες δουλειές του ποδαριού για επιβίωση. Στα χρόνια της Κατοχής μοίραζε προκηρύξεις στους κινηματογράφους μαζί με άλλα «Αετόπουλα» της ΕΠΟΝ.
Μετά τον πόλεμο, ασχολήθηκε με διάφορες μορφές αθλητισμού, όπως στίβο, κωπηλασία, βόλεϊ και μπάσκετ. Η πρώτη του θεατρική εμπειρία, όπως έχει πει, ήταν στα σχολικά του χρόνια όταν ο προπονητής του τον είχε στείλει για προπόνηση στη Μηχανιώνα κι έλαβε μέρος στην παράσταση της καστασκήνωσης. Έκανε ένα αρνητικό σχόλιο για το παιδί που υποδύονταν τον μεθυσμένο κι όταν ο υπεύθυνος του θεατρικού τον προκάλεσε αν μπορεί να το κάνει καλύτερα βρέθηκε τελικά με τον ρόλο.
Σε ηλικία 18 ετών σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου, συμμετείχε σε επιθεωρήσεις στο Στρατιωτικό Θέατρο Θεσσαλονίκης κι αφού περιπλανήθηκε με τα μπουλούκια δύο χρόνια σε χωριά και κωμοπόλεις της Μακεδονίας « η Καλή Καλό (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της θεατρίνας Καλλιόπης Δαμβέργη) τον κατέβασε Αθήνα» έχει πει ο ίδιος. Έδωσε εξετάσεις για να πάρει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, την οποία τελικά του έδωσαν στην τρίτη προσπάθεια αφού η επιτροπή τον είχε απορρίψει δύο φορές, επειδή δεν «έκανε για ηθοποιός» όπως του είχαν πει.
Η πρώτη ταινία που συμμετείχε, ως κομπάρσος, ήταν στην κωμωδία «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται» (1953, του Γιώργου Λαζαρίδη). Ακολούθησε η συμμετοχή του στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Η κυρά μας η μαμή» (1958) με την οποία μπήκε πρώτη φορά στα στούντιο της Φίνος Φιλμ, «Για την αγάπη της βοσκοπούλας» του Φρίξου Ηλιάδη (1959), η «Αλίκη στο Ναυτικό»(1960, Αλέκος Σακελλάριος), «Κατήφορος» (1961, Γιάννης Δαλιανίδης), «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1962, Αλέκος Σακελλάριος ) κ.ά. Συνολικά 70 ταινίες.
Στη μικρή οθόνη πρωτοεμφανίστηκε το 1973 στο σίριαλ «Βαριετέ» της τότε ΥΕΝΕΔ, για να ακολουθήσουν πολλές εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές όπως «Ο Ανδροκλής και τα λιοντάρια του», «Για μια θέση στον ήλιο», «Γιούγκερμαν», «Δέκα Μικροί Μήτσοι»,«Επτά θανάσιμες πεθερές», «Η πολυκατοικία» κ.ά.
Ο Κώστας Βουτσάς απέκτησε τρεις κόρες- τη Σάντρα από τον γάμο του με την Έρρικα Μπρόγιερ, την ηθοποιό Θεοδώρα και τη Νικολέττα από τον γάμο του με την Θεανώ Παπασπύρου και έναν γιό, τον τετράχρονο Φοίβο, από τον γάμο του το 2016 με την ηθοποιό Αλίκη Κατσαβού.
Παρέμεινε ενεργός και δραστήριος μέχρι τέλους, απολαμβάνοντας την αγάπη του κόσμου που παρέμεινε πιστό σε όλες του τις παραστάσεις, με πιο πρόσφατες την «Σμύρνη μου αγαπημένη» της Μιμής Ντενίση έως την τελευταία, την παιδική «Σταχτοπούτα» του Σαρλ Περώ, στο θέατρο Broadway.
Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου: «Ο Κώστας Βουτσάς ήταν ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων»
«Ο Κώστας Βουτσάς ήταν ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Ένα προσφυγόπουλο, με καταγωγή από την Ανατολική Θράκη, που μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια, όταν ο κινηματογράφος μας άρχισε να πλάθει τ’ όνειρο της μεταπολεμικής Ελλάδας, κατέβηκε στην πρωτεύουσα κυνηγώντας το δικό του όνειρο». Αυτό αναφέρει σε συλλυπητήριο μήνυμά του το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ), πληροφορούμενο την είδηση του θανάτου του σπουδαίου κωμικού, ενός από τους τελευταίους του εμπορικού ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου μας.
«Δούλεψε ακατάπαυστα σε κωμωδίες της Φίνος Φιλμ και του Καραγιάννη και δημιούργησε έναν δημοφιλή τύπο κωμικού, ενίοτε αφελή αντιήρωα, που λίγο ήθελε για να φέρει απορρύθμιση και καταστροφή στο μεγάλο κάδρο του κοσμοπολιτισμού και του μεταπολεμικού ονείρου της αστικής ζωής», προσθέτει το ΕΚΚ.
«Ακάματος και μονίμως χαμογελαστός εργάτης, αλλά και ένας καλλιτέχνης που η κινηματογραφική μας βιοτεχνία, στα χρόνια της χρυσής εποχής της, του στέρησε τη δυνατότητα να εξελίξει το πηγαίο ταλέντο του.
Ο Κώστας Βουτσάς ήταν ένας ηθοποιός μεγάλης γκάμας. Αυτή ήταν η αλήθεια του πίσω από τον απολαυστικό Λευτεράκη του Αλέκου Σακελάριου ή από τον “Ξυπόλητο πρίγκηπα” του Γιάννη Δαλιανίδη. Το ανακαλύψαμε αυτό, πολλά χρόνια μετά την τεχνητή ευφορία του “παλιού” ελληνικού κινηματογράφου, όταν ο “νέος” στράφηκε προς τον ηθοποιό, την οργανική ύλη του κινηματογραφικού κάδρου, για να βρει αξιόπιστο σύμμαχο. Ρόλοι του Κώστα Βουτσά, όπως αυτός στην ταινία «Ο έρωτας του Οδυσσέα», μαρτυρούν την ανεκτίμητη αξία του. Ο Κώστας Βουτσάς υπήρξε δημιουργικός, πρόσχαρος και φιλικός, κι έζησε μια πλήρη ζωή», καταλήγει το συλλυπητήριο μήνυμα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
