ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Ο διευθυντής Ελληνικής Παιδείας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, Δρ. Αναστάσιος Κουλαρμάνης την Πρωτομαγιά αποχώρησε από τα καθήκοντά του, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο προ έξι ετών αποχώρησε και ο προκάτοχός του, Δρ. Ιωάννης Ευθυμιόπουλος.
Και οι δύο αποχωρήσεις έλαβαν χώρα λίγες εβδομάδες πριν την λήξη του σχολικού έτους με έξι χρόνια διαφορά. Παρά ταύτα έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά, καθώς έλαβαν χώρα επί των ημερών του Αρχιεπισκόπου Αμερικής, κ. Ελπιδοφόρου.
Και στις δύο αποχωρήσεις η Ιερά Αρχιεπισκοπή ακολούθησε την ίδια τακτική. Τήρησε σιγή ιχθύος και επιβεβαίωσε τα σενάρια που είδαν το φως της δημοσιότητας σε ομογενειακά μέσα ενημέρωσης και τα οποία τις χαρακτηρίζουν «παραιτήσεις» και μάλιστα «εξωθήσεις σε παραίτηση».
Ο Δρ. Κουλαρμάνης αποχώρησε την Πρωτομαγιά και το απόγευμα του Σαββάτου, 10ης Μαΐου 2025 απέστειλε στα ομογενειακά μέσα ενημέρωσης μια ανοικτή αποχαιρετιστήρια επιστολή η οποία είχε δύο σκέλη.
Το πρώτο σκέλος απευθύνεται στα ομογενειακά μέσα ενημέρωσης και το δεύτερο στο ευρύτερο ομογενειακό κοινό.
Μελετώντας προσεκτικά και τις δύο επιστολές διαπιστώνει κανείς ότι ο Δρ. Αναστάσιος Κουλαρμάνης έφυγε με το κεφάλι ψηλά και υπερήφανος για το έργο που επιτέλεσε για ένα τέταρτο του αιώνα.
Τις δύο πρώτες περίπου δεκαετίες ως διευθυντής του Λυκείου του Αγίου Δημητρίου Αστόριας του μοναδικού και συνάμα μεγαλύτερου ελληνοαμερικανικού σχολείου και την τελευταία εξαετία ως διευθυντής του Τμήματος Παιδείας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής.
Επιστολή προς τους δημοσιογράφους
Καθώς αποχωρώ από τη θέση του Διευθυντή της Ελληνικής Εκπαίδευσης μετά από 25 χρόνια, θα ήθελα να εκφράσω την ειλικρινή μου ευγνωμοσύνη προς όλους εσάς. Ήμουν μόλις 28 ετών όταν ανέλαβα αυτόν τον ρόλο—νέος, γεμάτος όνειρα και με έντονη επιθυμία να προσφέρω. Με τα χρόνια, μεγάλωσα όχι μόνο μέσα από την εμπειρία μου, αλλά και μέσα από τις σελίδες σας.
Άλλοτε γράφατε για τις επιτυχίες μας, άλλοτε μας ασκούσατε κριτική. Όμως πάντα, το ρεπορτάζ σας αποτύπωνε τον παλμό της ελληνικής κοινότητας και την πορεία κάποιου που έδωσε την ψυχή του στην παιδεία. Σας ευχαριστώ γι’ αυτό—που αφηγηθήκατε τις ιστορίες μας με ακεραιότητα, που μας κρατήσατε υπεύθυνους, και που μας φέρατε πιο κοντά στον κόσμο».
Επιστολή προς την Ελληνοαμερικανική Κοινότητα
Αγαπητοί φίλοι,
Μετά από περισσότερα από 25 χρόνια αφιερωμένα στην ελληνική εκπαίδευση, με βαθειά συγκίνηση μοιράζομαι μαζί σας αυτή την επιστολή αποχαιρετισμού — όχι ως αντίο, αλλά ως μια στιγμή περισυλλογής και ευγνωμοσύνης για ένα ταξίδι που έχει διαμορφώσει κάθε πτυχή του ποιος είμαι.
Όταν επέλεξα αυτόν τον δρόμο, άφησα πίσω μια ασφαλή καριέρα γιατί πίστευα σε κάτι μεγαλύτερο — στη διατήρηση, ανάπτυξη και εξύμνηση της ελληνικής γλώσσας, ιστορίας και πολιτισμού. Ήμουν μόλις 28 ετών — νέος, αφελής και γεμάτος ελπίδα — όταν μπήκα σε αυτόν τον κόσμο. Δεν φανταζόμουν τότε πόσο βαθιά θα διαμόρφωνε τη ζωή μου, ούτε πόσο συνδεδεμένο θα γινόταν το όνομά μου με την ελληνική εκπαίδευση σε αυτή τη χώρα.
Δεν ήταν πάντα εύκολο. Αυτός ο δρόμος ήρθε με πολλές προκλήσεις, θυσίες και στιγμές αμφιβολίας. Μου έλειψαν προσωπικές στιγμές, γιορτές και πολλές ήσυχες βραδιές με την οικογένειά μου. Τα παιδιά μου συχνά ρωτούσαν, «Γιατί δεν κάνεις κάτι άλλο;» Και η απάντησή μου ήταν πάντα η ίδια:
«Μια μέρα, όταν δεν θα είμαι πια εδώ, κάποιος θα σε ρωτήσει το όνομά σου. Θα πεις ‘Κουλαρμάνης.’ Και ελπίζω να ρωτήσουν, ‘Ήταν ο πατέρας σου ο Αναστάσιος Κουλαρμάνης;’*
Εύχομαι όταν έρθει αυτή η στιγμή, να συνοδευτεί από μια ευγενική μνήμη, μια ιστορία για το πώς ίσως βοήθησα να διαμορφωθεί ένα σχολείο, μια τάξη, η αυτοπεποίθηση ενός μαθητή ή η σύνδεση μιας οικογένειας με τις ρίζες της.
Καθ’ όλη την πορεία μου, είχα την τιμή να συνεργαστώ με καταπληκτικούς ανθρώπους — κληρικούς, δασκάλους, οικογένειες και μαθητές. Ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος πρώην Αμερικής Δημήτριος, που βάπτισε τον γιο μου Γιάννη, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αρχή της καριέρας μου, και αποχώρησα από τον Άγιο Δημήτριο όταν εκείνος αποσύρθηκε — μια ποιητική ολοκλήρωση σε ένα σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μου.
Επίσης, ευλογήθηκα από την υποστήριξη και φιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ευαγγέλου, ο οποίος βάπτισε τον γιο μου Δημήτριο, και του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Αποστόλου, με τον οποίο είχα πολύ στενή συνεργασία για πολλά χρόνια. Και φυσικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ την μεγάλη τιμή που είχα να συναντήσω την Α.Θ.Π. Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Ένα από τα πιο ταπεινά κεφάλαια της καριέρας μου ήταν τα πέντε χρόνια που υπηρέτησα ως Εθνικός Διευθυντής της Ελληνικής Εκπαίδευσης — μια θέση που μου δόθηκε από τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο. Σε αυτή τη θέση, είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με δασκάλους ελληνικών σχολείων σε όλη τη χώρα. Αντίκρισα από πρώτο χέρι την αφοσίωσή τους, τις ατελείωτες ώρες που αφιέρωναν, και τις προσωπικές θυσίες που έκαναν — συχνά χωρίς την αναγνώριση ή την εκτίμηση που αξίζουν. Ήταν πηγή έμπνευσης αλλά συνάμα και θλιβερό. Δυστυχώς, ο αγώνας τους είναι κάτι που γνωρίζουμε καλά στην κοινότητά μας.
Σε αυτούς τους δασκάλους, θέλω να πω: Σας βλέπω! Σας θαυμάζω και ελπίζω να συνεχίσετε να αγωνίζεστε — να είστε οι υπερασπιστές και οι φύλακες της γλώσσας μας, της πίστης μας και της κουλτούρας μας.
Όμως, θα ήταν παράλειψή μου, αν έλεγα ότι το ταξίδι ήταν μόνο φως. Υπήρξαν δύσκολες στιγμές — επώδυνες εμπειρίες που με έκαναν να αμφισβητήσω, αν πήρα τη σωστή απόφαση. Στιγμές που ένιωσα απογοητευμένος, όταν αναρωτιόμουν αν οι θυσίες άξιζαν τον κόπο. Και ναι, υπήρξαν ακόμη και στιγμές που αμφισβήτησα την πίστη μου. Αντίκρισα πράγματα μέσα στην κοινότητά μας και στους θεσμούς που με αναστάτωσαν βαθιά — επιλογές και συμπεριφορές που δεν αντανακλούν πάντα τις αξίες, που διακηρύσσουμε ότι υποστηρίζουμε.
Κι όμως, έμεινα. Γιατί στο τέλος της ημέρας, δεν το έκανα για τίτλους ή έγκριση. Το έκανα για τα παιδιά. Για τις οικογένειες. Για την κουλτούρα και τη γλώσσα μας. Για την ελπίδα ότι η επόμενη γενιά θα είναι πιο δυνατή, πιο ριζωμένη και πιο περήφανη για το ποιοι είναι.
Έκανα φίλους για μια ζωή — μερικοί από τους οποίους ήσαν παρόντες την ημέρα του γάμου μου και καλωσόρισαν τη γέννηση των παιδιών μου. Περπάτησα δίπλα σε οικογένειες μέσω γενεών και παρακολούθησα τους μαθητές να μεγαλώνουν και να γίνονται ηγέτες. Όλες αυτές οι αναμνήσεις θα με συνοδεύουν πάντα και ευχαριστώ κάθε έναν από εσάς που μου επιτρέψατε να είμαι μέρος της ζωής σας.
Σε όλους τους μαθητές και τις οικογένειες, που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σας, για το ότι με εμπνεύσατε, και για το ότι μου θυμίζατε κάθε μέρα γιατί είχε σημασία αυτή η δουλειά. Εάν κάποια στιγμή απέτυχα ή αν σε κάποιες προσπάθειές μου σας πρόσβαλα χωρίς να το θέλω, παρακαλώ δεχτείτε την ειλικρινή μου συγγνώμη. Μοναδικός μου σκοπός ήταν πάντα να κάνω το σωστό για την κοινότητά μας και την κληρονομιά μας.
Υπήρξαν φορές που ανησυχούσα υπερβολικά για το τι σκέφτονταν οι άλλοι — αν έκανα αρκετά, αν ήμουν αρκετός, αν έδινα αρκετά. Αλλά κοιτάζοντας πίσω, ελπίζω ότι το έργο μιλά από μόνο του. Ελπίζω να ξέρετε, ότι κάθε απόφαση που πήρα προήλθε από βαθειά αγάπη για την πίστη μας, τη γλώσσα μας, την κουλτούρα μας και τα παιδιά μας.
Αποχωρώντας, θέλω να πω πόσο θα μου λείψουν οι συνάδελφοί μου, οι φίλοι μου, οι οικογένειες και το γέλιο των μαθητών στους διαδρόμους. Η ελληνική εκπαίδευση δεν ήταν ποτέ απλώς η δουλειά μου — ήταν η κλήση μου, η ταυτότητά μου, η προσφορά μου στην κοινότητα που με ανέθρεψε.
Εάν έκανα έστω και μια μικρή διαφορά, τότε άξιζε τον κόπο.
Με εκτίμηση και αγάπη,
Αναστάσιος Κουλαρμάνης
