Αξιότιμε, κ. διευθυντά
Πρώτον, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας να ενημερώσετε την ελληνοαμερικανική ομοογένεια σχετικά με τα δεινά προβλήματα με τα εκπαιδευτικά συστήματα μας. Ντρέπομαι κάθε φορά που διαβάζω ότι το ίδρυμα, δηλαδή η ενοριακή εκκλησία και οι εκπρόσωποί της, οι ιερείς και οι πρόεδροι του ενοριακού συμβουλίου, έχουν ελάχιστο ενδιαφέρον να μεταβιβάσουν την πολιτιστική και γλωσσική μας κληρονομιά στις μελλοντικές γενιές.
Δέχομαι ότι η μελέτη της Βίβλου και τα προγράμματα για τη νεολαία είναι σημαντικά για την ίδια την ύπαρξη της εκκλησιαστικής κοινότητας, αλλά δεν καταλαβαίνω την απάθειά τους προς τη γλωσσική μας κληρονομιά και τον σημαντικό ρόλο της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού που διαδραμάτισαν στη διατήρηση των θρησκευτικών μας κειμένων και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς υπό την οθωμανική κυριαρχία και καταπίεση.
Αυτό με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πολλοί Ελληνοαμερικανοί, συμπεριλαμβανομένων των ιερέων και των λαϊκών μας, δεν έχουν εκπαιδευτεί επαρκώς στην ιστορία και δεν έχουν συνειδητοποιήσει την αξία της διγλωσσίας ούτε την αξία της εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας στην ενίσχυση του γνωστικού πεδίου ενός νεαρού μυαλού.
Ωστόσο, δεν με εκπλήσσει τα αποτελέσματα, διότι υποψιάστηκα αυτό από τις δικές μου παρατηρήσεις τις τελευταίες δεκαετίες ως εκπαιδευτικός των Αρχιεπισκοπικών σχολείων.
Θυμάμαι να παρευρίσκομαι σε συνέδρια Clergy-Laity χωρίς σχεδόν καμία συζήτηση για την εκπαίδευση της νεολαίας μας και της Ελληνικής Γλώσσας και πολλές φορές φλογερούς αγώνες ανάμεσα σε ανυποχώρητα μέλη ή μέλη αδίστακτων επιτροπών.
Συνειδητοποίησα, λοιπόν, τη δεκαετία του ’90, ότι αυτό ήταν ένα ζήτημα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί σε τοπικό επίπεδο και από μερικούς δεσμευμένους εκπαιδευτικούς και λαϊκούς. Επίσης, δεν έχασα ποτέ πίστη ότι θα έρθει η μέρα που η κοινότητα μας θα συνειδητοποιήσει τους θησαυρούς που της δόθηκαν και το χρέος της να τους διατηρήσει και στη συνέχεια να μεταβιβάσει την επόμενη γενιά.
Το έχουμε καταπνίξει το σχολικό μας σύστημα για δεκαετίες και επιτρέψαμε να σκουριάσει και να μαραθεί, διότι τα σχολεία μας στην περιοχή μας και περίχωρα συρρικνώθηκαν σχεδόν στα μισά από αυτά που ήταν στη δεκαετία του ’80.
Ως εκ τούτου, έχει έρθει η στιγμή για μια νέα αρχή που να εξηγεί σε όλους ότι η παραμέληση της ελληνικής εκπαίδευσης θα έχει σοβαρές συνέπειες για τον εκκλησιαστικό μας χαρακτήρα και την ηθική ταυτότητά της, καθώς και για το γεγονός ότι οι μελλοντικές γενιές θα στερηθούν την ευκαιρία να μάθουν μια γλώσσα που έχει αντέξει τη δοκιμασία του χρόνου για χιλιάδες χρόνια.
Πρέπει να δράσουμε ΤΩΡΑ, αντί να κλαίμε αργότερα. Καλώ όλους να συμμετάσχουν, συμπεριλαμβανομένου του κάθε ιερέα μας, προέδρων ενορίας, της ηγεσίας 100, της ομογένειας και των επιχειρήσεων, για να καταλήξουμε σε ένα σχέδιο δράσης που θα εξασφαλίσει τη μελλοντική διαχρονικότητα των σχολείων μας, από τα «μαμά και μωρό» προγράμματα μέχρι τα γυμνάσια. (παρακαλώ σημειώστε, είπα τα Γυμνάσια ..).
Κάθε φορέας της ομογένειας μπορεί να προσφέρει τον καλύτερο εαυτό του στην προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα μόνιμο σύστημα για την προώθηση της Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού μαθαίνοντας τη σε κάθε δικό μας παιδί που γεννιέται στις ΗΠΑ, ανεξάρτητα από το ικανότητα των γονέων να πληρώσουν.
Κάθε παιδί θα πρέπει να λάβει αυτό το δώρο από επιχειρηματικά κεφάλαια και κληροδοτήματα από αφοσιωμένα άτομα. Είμαστε μια πλούσια και καταξιωμένη κοινότητα με κορυφαίους επαγγελματίες και, ως εκ τούτου, θα πρέπει να είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε κορυφαία σχολεία και εμπλουτισμένα προγράμματα.
Σας ευχαριστώ πολύ για την ευχέρεια να εκφράσω την γνώμη μου. Ας τηρήσουμε το κλισέ: όσο περισσότερο αλλάζουν τα πράγματα, τόσο περισσότερο παραμένουν σταθερά στην αποστολή και σκοπούς τους.
Μετ’ εκτιμήσεως
Φρειδερίκα Σαγιάννη,
εκπαιδευτικός
