Γράφει ο Δρ. Χαράλαμπος Βασιλειάδης
Διαβάζω με έκπληξη ότι σήμερα, 9η Φεβρουαρίου, είναι η «Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας» (International Greek Language Day). Είναι;
Πρώτα από όλα γιατί άραγε επιλέχθηκε η 9η Φεβρουαρίου; Διότι σαν σήμερα το 1857, απεβίωσε ο εθνικός μας ποιητής, Διονύσιος Σολωμός (Ζάκυνθος, 8η Απριλίου 1798 – Κέρκυρα, 9η Φεβρουαρίου 1857), ο δημιουργός του Ύμνου εις την Ελευθερίαν, του οποίου οι δύο πρώτες στροφές καθιερώθηκαν το 1865 ως ο Εθνικός Ύμνος της Ελληνικής Δημοκρατίας καθώς και το 1966 της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τη μελοποίηση του ύμνου επιμελήθηκε ο Νικόλαος Μάντζαρος (Κέρκυρα, 26η Οκτωβρίου 1795 – Κέρκυρα, 12η Απριλίου 1872).
Ωστόσο, η 9η Φεβρουαρίου δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένη ως … διεθνής/παγκόσμια ημέρα της ελληνικής γλώσσας … σύμφωνα τουλάχιστον με τον ΟΗΕ … https://www.un.org/en/observances/list-days-weeks
Θα διαπιστώσει λοιπόν κανείς ότι στον κατάλογο του ΟΗΕ υπάρχουν διεθνείς ημέρες για πολλές γλώσσες, όπως:
…η 21η Φεβρουαρίου για τη μητρική
…η 20η Μαρτίου για τη γαλλική
…η 20η Απριλίου για την κινεζική
…η 23η Απριλίου για την ισπανική
…η 23η Απρίλιου για την αγγλική
…η 5η Μαΐου για την πορτογαλική
…η 6η Ιουνίου για τη ρωσική γλώσσα
…η 23η Σεπτεμβρίου για τη νοηματική (sign)
…η 18η Δεκεμβρίου για την αραβική
Η ελληνική γλώσσα…
Προφανώς απουσιάζει η ελληνική γλώσσα (όπως και η λατινική) που θαρρώ (έστω και … προκατειλημμένα) ότι αποτελεί ορόσημο στον πολιτισμό μας και σημείο αναφοράς στη μετεξέλιξή του. Επίσης να θυμίσουμε ότι οι επίσημες γλώσσες στον ΟΗΕ (σε αυτές μεταφράζονται τα κείμενα του ΟΗΕ) είναι οι εξής έξι (6): η αγγλική, αραβική, γαλλική, ισπανική, κινέζικη και ρωσική.
Για την ελληνική γλώσσα έχω εκφραστεί πολλάκις, όπως στην ανάρτηση της πρώτης υποσημείωσης [1]. Είμαι περήφανος και ευλογημένος που η ελληνική γλώσσα είναι η μητρική μου. Αλλά ακόμη και αν δεν ήταν, σας διαβεβαιώνω ότι θα την μάθαινα οπωσδήποτε. Γιατί; Στον επίλογο της εν λόγω ανάρτησης μου τόνισα:
«… Αυτά τα 24 σύμβολα (το ελληνικό αλφάβητο) δεν είναι απλά σύμβολα χαραγμένα από χέρια θνητών. Είναι τα χάδια του Θεού επί της γης. Είναι καμωμένα από ουσία θεϊκή. Άρα… Ομιλούμε όποια γλώσσα θέλουμε, όποια γλώσσα πρέπει ή μπορούμε, για να επικοινωνήσουμε, για να συνεννοηθούμε… Ομιλούμε τη μητρική μας γλώσσα, όποια και να είναι, για να εκφραστούμε, για να πείσουμε, για να συνεπάρουμε… Μαθαίνουμε την ελληνική γλώσσα για να σκεφτόμαστε, να εμπνεόμαστε, για να δημιουργούμε…»
Και σε άλλη ανάρτηση μου κατέληξα ότι η ελληνική γλώσσα είναι ένα περισπούδαστο μέσο…
«…ένα απαραίτητο εργαλείο συνεννόησης και επικοινωνίας …ένα θείο μέσο έμπνευσης και δημιουργίας …ένα διαχρονικό ορόσημο αναφοράς και έρευνας …ένα θεόπλαστο εφαλτήριο πνευματικής ανάτασης και υπέρβασης!»
Για την αξία των κλασικών σπουδών έχω επίσης εκφραστεί με αφορμή τη διαφαινόμενη τάση απαξίωσης (μέχρι και περιθωριοποίησης) των κλασικών σπουδών για αβάσιμους λόγους. Πιο αναλυτικά έχω εκφραστεί στην ανάρτηση της δεύτερης υποσημείωσης [2].
Αναζητείται υπαίτιος…
Ωστόσο, σχεδόν πάντα αναζητούμε τους υπαίτιους σε μυστικές διεθνιστικές οργανώσεις και σε δαιμόνιους επιχειρηματίες ή πολιτικούς που τάχα (και «νομοτελειακά» πάντα) θέλουν να αποδομήσουν καθετί που δεν συντρέχει με τα (όποια) συμφέροντα προωθούν ή εκπροσωπούν. Αλήθεια, θα μπορούσε αυτή η προσέγγιση να θεωρηθεί συνετή; Υπάρχει προοπτική σε μια τέτοια τακτική; Θα αναλάβουμε ποτέ (και επιτέλους) τις ευθύνες μας; Και κυρίως θα αγωνιστούμε (σοβαρά και υπεύθυνα) για την στήριξη αρχών, αξιών και ιδανικών, για τη δίκαιη επίλυση των εθνικών μας θεμάτων και ζητημάτων, για τη διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, για την προώθηση του Ελληνισμού; Γιατί, όπως και να το κάνουμε, στο γονίδιο του Έλληνα είναι χαραγμένο το πιστοποιητικό γεννήσεως του (δυτικού) πολιτισμού.
Σε μια προ τριετίας έκθεση της (δημοσιοποιήθηκε το 2019), η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής παρουσίασε τα αποτελέσματα εκτενούς έρευνας της που είχε σαν σκοπό να προσδιοριστεί η αποτελεσματικότητα των επενδύσεων της, ουσιαστικά δηλαδή η αποτελεσματικότητα της χρηματοδότησης των εννέα διακονιών της, όπως η μέριμνα για τη νεολαία, η κατηχητική εκπαίδευση των νέων και μη, η διαδικτυακή ιεραποστολή, κ.ά.
Τα πορίσματα της έκθεσης παρουσιάζονται στο: https://www.goarch.org/-/2019-survey Υπάρχει και σχετικό πολύ ενδιαφέρον άρθρο εκείνων των ημερών στο: https://www.anamniseis.net/i-elliniki-paideia-teleytaia…/
Το πλέον ανησυχητικό (προσβλητικό και αδιανόητο κατ’ εμέ) εύρημα της εν λόγω έρευνας ήταν ότι η ελληνική εκπαίδευση (Greek education) αξιολογήθηκε ως τελευταία σε σημαντικότητα και προτεραιότητα στους κόλπους όλων των Μητροπόλεων της Αρχιεπισκοπής μας. Και να σκεφθεί κανείς ότι τα περισσότερα ελληνικά σχολεία στις ΗΠΑ λειτουργούν υπό την αιγίδα της Αρχιεπισκοπής. Γιατί άραγε οι συμμετέχοντες στην έρευνα -κληρικοί και λαϊκοί- κατατάσσουν την ελληνική εκπαίδευση αντάμα με την υπέροχη ελληνική γλώσσα (και την ανώτερη πνευματική άσκηση που εξασφαλίζει η χρήση της) … στα αζήτητα;
Εν κατακλείδι…
Που καταλήγω; Θα πρέπει να ζητήσουμε από τη διεθνή κοινότητα, από τον ΟΗΕ πιο συγκεκριμένα (για εμάς, στη Νέα Υόρκη, ο ΟΗΕ βρίσκεται στη γειτονιά μας, μια ανάσα δρόμος … κοντά μας … μα και τόσο μακριά μας), να καθιερωθεί επίσημα ημέρα της ελληνικής γλώσσας … και ημέρα της λατινικής γλώσσας … και εβδομάδα (μια ημέρα δεν αρκεί) των κλασικών σπουδών, δηλαδή κάθε ημέρα μιας εβδομάδας να είναι αφιερωμένη σε ένα τομέα των κλασσικών σπουδών, όπως (κυρίως αρχαιά ελληνική και ρωμαϊκή) φιλοσοφία, φιλολογία, ιστορία, γλωσσολογία, αρχαιολογία, ρητορεία/ρητορική, γραφή, γραμματολογία/λογοτεχνία, επική/λυρική ποίηση, μυθολογία/μυθογραφία, κ.ο.κ.
Συγκεκριμένα για την ελληνική γλώσσα, ίσως θα έπρεπε την πρώτη ημέρα κάθε μήνα και κάθε χρόνο, να προβάλλουμε δυο γράμματα του αλφαβήτου και την αξία αυτών των συμβόλων στην ανάπτυξη πολιτισμών, φιλοσοφίας, γραμμάτων, τεχνών, επιστημών, κ.ο.κ.
Συνελόντι ειπείν, το να χαθεί μια διάλεκτος (όπως η καππαδοκική διάλεκτος της ελληνικής γλώσσας) ή μια γλώσσα (όπως η χιττιτική των αρχαίων Χετταίων) είναι σαν να έχεις ένα ερμητικά σφραγισμένο και κατασκότεινο δωμάτιο στο οικοδόμημα του πολιτισμού, στον οίκο του φωτός. Δηλαδή … απαράδεκτο. Το να χαθεί η ελληνική γλώσσα (όπως και η λατινική) είναι σαν να έχεις το οικοδόμημα αίολο … χωρίς θεμέλια και χωρίς σκέπαστρο … ασταθές και ευάλωτο. Δηλαδή … αυτοκαταστροφικό!
…
Υποσημειωτέες αναφορές…
