Του Δρα Όθωνα Ηλιοπούλου
Φέτος τις εκλογές τις παρακολούθησα μόνος στον “Δρουΐδη” ένα ιρλανδέζικο μπαρ που είχε στην αγκαλιά του έξι θαμώνες μέσα στο κατάστημα και δυο έξω
Το 2016 είχα παρακολουθήσει το θρίλερ των εκλογών σε τρία κατάμεστα μπαρ του Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης με φίλους, που λιγόστευαν σιγά – σιγά όσο ωρίμαζε το βράδυ και απλωνόταν η μαύρη σκιά πάνω από την κοινοπολιτεία. Σε αντίθεση με τους φίλους, η κίνηση στους δρόμους αυξανόταν ηλεκτρισμένα όσο προχωρούσε η ώρα, σαν να προσπαθούσαν όλοι να αποφύγουν το διαφαινόμενο αποτέλεσμα. Ίσως η τηλεόραση του διπλανού μπαρ δείχνει καλύτερα αποτελέσματα, σκεφτήκαμε τότε, σε μια απέλπιδα ζάλη αυτοεξαπάτησης.
Φέτος τις εκλογές τις παρακολούθησα μόνος στον “Δρουΐδη” ένα ιρλανδέζικο μπαρ που είχε στην αγκαλιά του έξι θαμώνες μέσα στο κατάστημα και δυο έξω, κάτω από μια θερμάστρα εξωτερικού χώρου που αγωνιζόταν να εξαπατήσει τους 2 βαθμούς Κελσίου και το πρόωρο οκτωβριανό χιόνι που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ εδώ στη Μασαχουσέτη. Δύσκολο να καταλάβω την έκφραση των συνδαιτυμόνων μου, αφού τα πρόσωπά τους τα κάλυπταν μάσκες, οι συνομιλίες τους ήταν χαμηλόφωνες και οι ίδιοι σε απόσταση ασφαλείας από εμένα.
Η μαύρη σκιά του κορωνοϊού απλωνόταν πάνω από το ομοσπονδιακό κράτος μαζί με μια άλλη, χρώματος καρωτί, που μας ταλαιπωρεί εδώ και τέσσερα χρόνια. Οι κεντρικοί και πριν τέσσερα χρόνια πολύβουοι δρόμοι άδειοι, υποδυόμενοι ένα αυτοεπιβαλλόμενο απαγορευτικό κυκλοφορίας.
Ένα τέτοιο ψυχικό απαγορευτικό πρέπει να βίωναν και οι τρεις – τέσσερις φίλοι που τους έστειλα μήνυμα να με βρουν στο μπαρ και απάντησαν ότι δεν αντέχουν να “δουν εκλογές” και ότι θα διαβάσουν ένα βιβλίο, θα κοιμηθούν νωρίς ή ήδη φοράνε τις πιτζάμες τους και πού να τις βγάζουν τώρα. Όλοι μού ζήτησαν ευγενικά να μην τους αναμεταδίδω τα αποτελέσματα και να τους αφήσω να ξυπνήσουν στην καινούργια πραγματικότητα το πρωί, ελπίζοντας ότι το πρωινό φως θα δείχνει πιο ελπιδοφόρο από την παγωνιά της αγωνίας. Ήταν η ώρα που τα πρώτα αποτελέσματα έδειχναν ζοφερά για τη Δημοκρατία.
Όλοι εκτός από τη Δάφνη, που συνέχιζε να βομβαρδίζει το κινητό μου με οργή για το «κτήνος» που έχουμε για Πρόεδρο και την απορία πώς είναι δυνατόν να ψηφίσει κανείς (δηλαδή οι μισοί Αμερικανοί) “αυτόν” (πάλι), ιδίως αν είσαι γυναίκα (ξέχασε τα καλλιστεία) ή μετανάστης λατινικής καταγωγής (εξαιρούνται οι Κουβανοί, βέβαια). Παραδόξως, δεν είπε τίποτα για την οικονομία, που φιγουράριζε στη λεζάντα της τηλεόρασης σαν το πρώτο κριτήριο ψήφου σε όλες τις δειγματοληψίες.
Με λύπη σκέφτηκα ότι το πρωί είχε προφανώς εναποθέσει τον θυμό της για την καρωτί σκιά και την επιθυμία για ένα καλύτερο μέλλον σε έναν Δημοκρατικό που με χαρά έστειλε τους πεζοναύτες στο Ιράκ πριν από λίγα χρόνια (όταν οι μισοί βουλευτές του κόμματός του είχαν αρνηθεί να το κάνουν μιλώντας για έγκλημα) και αργότερα, στη Λιβύη, αρνήθηκε να στηρίξει την «πράσινη συμφωνία» της Αλεξάντρας Οκάσιο Κορτέζ και απερίφραστα έχει δηλώσει ότι θα προβάλει βέτο σε κάθε σχέδιο νόμου που θα προβλέπει ενιαίο ασφαλιστικό φορέα Υγείας, όπως είχε προτείνει στο κόμμα του ο Μπέρνι Σάντερς.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν ξέρουμε ακόμα αν θα επικρατήσει η καρωτί σκιά (το απεύχομαι μετά βδελυγμίας) ή το βαθύ μπλε. Αυτός πάντως που έχει επικρατήσει κάνοντας αβάσταχτη την αγωνία της εκλογικής αναμέτρησης είναι ένας μικροσκοπικός ιός που έχει καταφέρει να αντικαταστήσει τα ψηφοδέλτια με τις μάσκες – ή μήπως το ανάποδο και δεν το έχουμε ακόμα καταλάβει;
* Ο Όθων Ηλιόπουλος είναι καθηγητής Ογκολογίας και Γενετικής στην Ιατρική Σχολή του Harvard
Πηγή: https://www.avgi.gr/
