Γράφει ο Αχιλλέας Λυγγέρας *
Ο Ατομικισμός, είναι μία στάση ζωής που έχει βασική αρχή την υπερβολική και αποκλειστική ενασχόληση με τον εαυτό μας και στην αδιαφορία μας για τους άλλους ανθρώπους.
Το στενά εννοούμενο ατομικό συμφέρον κυριαρχεί σε βάρος του κοινού καλού. Αποτελέσματα του ατομικισμού είναι η αδικία, η εκμετάλλευση και η αδιαφορία για τον διπλανό. Ταυτόχρονα, δημιουργείται το έδαφος για πολύ άσχημα συναισθήματα όπως μίσος, ζηλοφθονία, αναλγησία και κακία. Δυστυχώς, το φαινόμενο αυτό υπάρχει γύρω μας πολύ έντονο πια. Το βλέπουμε παντού.
Ο ατομικισμός ισοπεδώνει την ηθική, αφού κυριαρχεί η απληστία και ο εγκλωβισμός στο εγώ. Αυτός ο εγκλωβισμός στο εγώ καθιστά τον άνθρωπο ανίκανο να δει τον εαυτό του, άρα ανίκανο να βελτιωθεί, να κατανοήσει και να αισθανθεί το οτιδήποτε μέσα και έξω από αυτόν.
Η βλάβη που έχει προκαλέσει η έξαρση του ατομικισμού σε όλα τα επίπεδα είναι πολύ μεγάλη. Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από καταστάσεις που δηλώνουν την ύπαρξή του. Στην οδήγηση, στην αγορά, στο σούπερ μάρκετ, στις διάφορες εκδηλώσεις, στην παρέα, στις τυχαίες συναντήσεις, στις συναλλαγές, ακόμη και στον απλό περίπατο.
Σαν αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου μιας κοινωνίας που αποτελεί ο καθένας από εμάς, μόνο προβλήματα, θλίψη και χάος μπορεί να μας προκαλέσει. Όσο και να θέλουμε να πιστεύουμε διαφορετικά, δεν μπορούμε γιατί δεν είμαστε φτιαγμένοι για το Εγώ αλλά για το Εμείς.
Όταν ψάχνουμε να βρούμε την αιτία του κακού που υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, ας κοιτάξουμε δίπλα μας και μέσα μας, ας αναρωτηθούμε πόσο υπεύθυνοι είμαστε. Δεν είναι δυνατό να ζεις με τους άλλους, να συναλλάσσεσαι με τους άλλους, να εξαρτάσαι από άλλους και όμως να λειτουργείς με γνώμονα μόνο το δικό σου όφελος και τη δική σου ευκολία.
Χρειάζεται να φοβόμαστε όταν αυτό συμβαίνει στα περίπλοκα και δύσκολα ζητήματα, όταν, όμως, αυτό συμβαίνει στα μικρά και καθημερινά τότε είναι έτοιμα να γκρεμιστούν τα θεμέλια της κοινωνίας μας. Ο καθένας μας έχει ένα μικρό ή μεγάλο μερίδιο ευθύνης το οποίο θα πρέπει να αναλάβει.
Δεν υπάρχει κράτος, δεν υπάρχει οικογένεια, δεν υπάρχει σχολείο, δεν υπάρχουν κοινωνικές σχέσεις, δεν υπάρχει ζωή μέσα από την θεωρία του ατομικισμού. Τα θέλω όλα δικά μου, τα καταφέρνω όλα αδιαφορώντας για τους γύρω μου όποιοι και αν είναι, διεκδικώ ακόμα κι ότι δεν μου ανήκει γιατί με ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός μου, αδικώ στο πέρασμα μου και προκαλώ κακό συνειδητά γιατί απλά μπορώ, γιατί απλά αδιαφορώ.
Ξεχνάμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μέρος του όλου και ότι αν αυτό το όλον ευημερεί, τότε κι ο ίδιος ευημερεί. Ο ατομικισμός ως πρότυπο ζωής κατά το οποίο το άτομο θεωρεί τον εαυτό του σαν ύψιστη αξία αυτού του κόσμου είναι μια τραγική αυταπάτη και είναι ο δρόμος που οδηγεί την κοινωνία και την πατρίδα με μαθηματική ακρίβεια στο χάος και στο μηδέν.
Εν κατακλείδι, ατομικισμός ίσον μηδενισμός, και ο μηδενισμός δεν κάνει καμία διάκριση, μηδενίζει όχι μόνο το σύνολο αλλά και τη μονάδα. Οπότε για να μην είμαστε ένα μηδέν στο κοινωνικό σύνολο, πρέπει πάντα να έχουμε ως γνώμωνα στη ζωή μας το συμφέρον του δικαίου (του συνόλου) και ποτέ το δίκαιο του ατομικού συμφέροντος.
Υ.Γ. Ευχαρίστηση μου που το μοιράζομαι μαζί σας και εύχομαι ολόψυχα στους ατομικιστές συνανθρώπους Ομογενείς, σαν τους και τις να μη πω τι δημόσια, να μπορέσουν να αλλάξουν την ατομικιστική τους στάση ζωής. Χθες κιόλας.
- Αχιλλέας Λυγγέρας, Commercial Real Estate and Business Developer, New York.
Πολύ ωραία τα τοποθετείς Αχιλλέα,
εύχομαι να το διαβάσουν αυτοί που
με παραφουσκωμένο το μυαλό και
το στήθος κυκλοφορούν και
προβάλλονται ως ηγέτες της Ομογένειας.
Αγαπητέ Captain Χρόνια Πολλά. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Τα δέοντα. Αχιλλέας.
B”H The article’s author, a rare philosopher in the Greek American community of mainly cutthroat businesspersons, has been previously commended by me for his broad perspective emphasizing our classical ancestors’ stress on the common good prevailing over the exclusively narrow, egotistical personal benefit. In currently reading Yuval Noah Harari’s Sapiens: A Brief History of Humankind, I learn that there was a time when several species of mankind coexisted bringing us to the present self-arrogating decision that we are Homo sapiens (wise man). The history of the world over the past hundreds of thousands of years — competing Inbreeding Theory eventually giving way to Replacement Theory — does not leave us optimistic (with Achiles Liggeras) that shall learn to live with our differences in color, ethnicity, religion, political orientation. Are we the epitome of evolution? Such prolegomena are stated to underscore how deficient our compatriots’ attitude remains from an anecdote I have repeatedly utilized. Arriving in our blessed America, circa 1/30/1956, and even in the cusp of becoming a teenager, I was impressed with the Joint Distribution Committe and the Hebrew Immigrant Aid Society (HIAS) — two massive and effective philanthropic organizations which relocated displaced victims of the Holocaust and natural disasters, including our family. The deep impression their magnanimity had on me — since then numerous other associations have joined the roster of do-gooders — that I early on began to volunteer to help others. My enthusiastic involvement was noticed by several other fellow immigrants in our wave of ’50’s newcomers, with some voicing astonishment: “Asher, you mean you give precious long hours of work, and you don’t get paid?” What I learned early, and Mr. Liggeras properly concludes from life’s experiences, there’s much more, I dare say, that we receive than the contributions we make (materially or spiritually/emotionally), to provide succor to afflicted souls. A wonderful lesson for the end of a secular year, and the start of 2024; indeed, a message for all seasons. With blessings of health and wealth, shalom and ample good cheer. Amen. With fraternal affection, Asher