«Η διάθεση μας από τον Πειραιά μέχρι την Μασσαλία ήταν εύθυμη, αλλά μόλις μπήκαμε στον Ατλαντικό, σταμάτησε η λύρα, η τσαμπούνα και τα τραγούδια, και μας έπιασε μελαγχολία για τον κόσμο που αφήσαμε πίσω μας».
Με αυτά τα λόγια, ο Νίκος Σαΐτης περιέγραφε το πρώτο του ταξίδι στην Αμερική το 1906. Για να αντέξουν ψυχολογικά, οι μετανάστες χρειάζονταν ένα οικείο και γνώριμο περιβάλλον, που θα τους πρόσφερε σιγουριά και ασφάλεια. Γι’ αυτό, το περιβάλλον τους στην Αμερική αποτελούσαν συγγενείς και συγχωριανοί, που έμεναν στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο σπίτι και δούλευαν στο ίδιο ανθρακωρυχείο ή εργοστάσιο.
Οι μετανάστες συγκεντρώνονταν σε ορισμένες συνοικίες, όπου δημιούργησαν ένα δικό τους «κάστρο» με τις οικογένειες τους, τις εκκλησίες που έκτισαν, τα σχολεία που άνοιξαν, τους συλλόγους που ίδρυσαν και το καφενείο της γειτονιάς. Όμως, ήταν κάστρο χωρίς καστρόπορτες, αφού οι ένοικοί του μπαινόβγαιναν για να πάνε στις δουλειές τους, να ψωνίσουν και για άλλες ανάγκες.
Βγαίνοντας από το «κάστρο» ερχόντουσαν σε επαφή με τον έξω κόσμο και επηρεάζονταν απ’ όσα έβλεπαν και άκουγαν. Στην αρχή τους φαίνονταν παράξενα και ξένα, αλλά με τον καιρό τα συνήθιζαν. Ήταν ζήτημα χρόνου να διαλέξουν αυτά που τους άρεσαν. Με τον καιρό, το «κάστρο» έπεσε, όχι από πόλεμο ή επανάσταση, αλλά γιατί οι συνθήκες το επέβαλαν. Όμως, δεν εξαφανίστηκε. Έμειναν, μέσα στον καθένα, στη ψυχή και τη συνείδηση του, τα «υλικά» από τα οποία δημιουργήθηκε που τα κουβαλούσαν όπου κι αν πήγαιναν.
Προτιμούσαν περιοχές που μπορούσαν να βρουν δουλειά και να οργανώσουν την κοινωνική τους ζωή, ανάμεσα σε συμπατριώτες, συμβάλλοντας στη διατήρηση της πολιτισμικής τους κληρονομιάς που προσπαθούσαν να μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά τους. Αργότερα εναρμονίστηκαν με τους νόμους και τους θεσμούς της Αμερικής, διατηρώντας και τα χαρακτηριστικά του δικού τους πολιτισμού.
Εθελοντές
Μόλις η Αμερική μπήκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, χιλιάδες Ομογενείς κατετάγησαν εθελοντές στις Αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, θέλοντας να αποδείξουν ότι αγαπούσαν την θετή τους πατρίδα και αποτελούσαν μέρος αυτής. Όσοι πολέμησαν απέκτησαν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, πίστεψαν στα ιδεώδη της Αμερικής, «τυλίχθηκαν» την σημαία της και πήραν την απόφαση να μείνουν.
Αρκετοί παντρεύτηκαν και δημιούργησαν οικογένειες. Η σταθερή εργασία, η επιτυχία στις επιχειρήσεις και η υπηρεσία στις Αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις τους έδωσε το αίσθημα της ασφάλειας και της μονιμότητας, και ο Ελληνόφωνος τύπος και ομογενειακοί οργανισμοί τους προέτρεπαν να πάρουν την Αμερικανική υπηκοότητα.
Πολιτογράφηση
Στην αρχή η πολιτογράφηση αντιμετώπισε μεγάλη αντίδραση, επειδή για τους Έλληνες σήμαινε δήλωση πίστης σε μια καινούργια πατρίδα, που ισοδυναμούσε με «προδοσία» της μακρινής τους πατρίδας, και αφομοίωση στην Αμερικανική κοινωνία. Όσοι αποκτούσαν την υπηκοότητα μπορούσαν να μπουν στην πολιτική ζωή της Αμερικής και να εργαστούν πιο ουσιαστικά για την νέα πατρίδα, αλλά κι αυτοί σε μια γωνιά της καρδιάς τους φύλαγαν την αγαπημένη τους πατρίδα. Οι μετανάστες αισθάνονταν ευγνωμοσύνη και σεβασμό στην Αμερική, αλλά δεν σήμαινε και απολησμονιά της παλιάς.
Την Πρωτομαγιά, που άλλοι συμμετείχαν σε μπολσεβίκικες διαδηλώσεις, αυτοί απείχαν, θέλοντας να δηλώσουν πως τα ιδεώδη και οι αξίες τους ταυτίζονται με των Αμερικανών. Άλλωστε, ελευθερία, ισονομία και ανθρώπινα δικαιώματα ήταν γεννημένα από μήτρα ελληνική.
Παρά την ιδεολογική ταύτιση των δυο πολιτισμών, για πολλούς η πολιτογράφηση σήμαινε αυτόματα και αφελληνισμό. Υποστήριζαν ότι οι Έλληνες έχουν τα προσόντα των αρχαίων προγόνων τους και δεν πρόκειται να αφομοιωθούν από ξένο πολιτισμό. Όμως, αρκετοί θεωρούσαν αυτές τις ιδέες ασυμβίβαστες με την πραγματικότητα. Αφού ζούσαν μόνιμα στην Αμερική, γιατί έπρεπε, συγχρόνως να είναι και «ξένοι»;
Αλλά, και για πρακτικούς λόγους αυξήθηκε η πολιτογράφηση. Ο μεταναστευτικός νόμος του 1924 δυσκόλεψε την άφιξη γυναικών, παιδιών και άλλων συγγενών τους στην Αμερική. Έπρεπε να πάρουν την Αμερικανική υπηκοότητα για να μπορέσουν να τους φέρουν στην Αμερική. Η πολιτογράφηση των Ελληνοαμερικανών διευκόλυνε την συμμετοχή τους στην Αμερικανική πολιτική και βοηθούσε τις Ελληνικές Εθνικές διεκδικήσεις.
Δεύτερη γενιά
Το 1910 από τα 10.322 Ελληνόπουλα που γεννήθηκαν στην Αμερική τα 7.293 είχαν Έλληνες και τους δυο γονείς, τα 2.548 είχαν Έλληνα πατέρα και τα 481 Ελληνίδα μητέρα. Το 1920 από τα 47.110 Ελληνόπουλα που γεννήθηκαν στην Αμερική τα 38.465 είχαν Έλληνες και τους δυο γονείς, τα 8.368 είχαν Έλληνα πατέρα και τα 277 Ελληνίδα μητέρα.
Η δεύτερη γενιά των Ελληνοαμερικανών, γεννιόταν σε μια οικογένεια με ισχυρούς οικογενειακούς, πολιτισμικούς και εθνικούς δεσμούς. Από την μια μεριά ήταν οι γονείς, ο παπάς και ο Έλληνας δάσκαλος, που γνώριζαν τον παλιό κόσμο που άφησαν πίσω τους. Από την άλλη το δημόσιο σχολείο με τους μη Έλληνες φίλους τους, που έρχονταν σε επαφή κάθε μέρα, και η αμερικανική μεταναστευτική πολιτική που στόχευε στην ένταξη των στην αμερικανική κοινωνία.
Τα παιδιά ενοχλούνταν όταν οι γονείς τους μιλούσαν Ελληνικά μπροστά σε Αμερικάνους, γιατί προσδιορίζονταν ως «ξένοι», την ίδια στιγμή που καυχιόνταν πως ήταν Αμερικανοί. Οι νέοι ανυπομονούσαν να μπουν στην Αμερικανική κοινωνία και να γίνουν δεκτοί από συμμαθητές και φίλους. Το πρόβλημα τους δεν το αντιλαμβάνονταν οι γονείς τους, που ήθελαν να διατηρήσουν την Ελληνική γλώσσα, την θρησκεία και την πολιτισμική τους παράδοση.
Οικονομική κρίση
Τα προβλήματα της οικονομικής κρίσης έγιναν και δικά τους προβλήματα. H έγνοια και η φροντίδα για την οικονομική ανάκαμψη της Αμερικής ήταν κοινές σε Αμερικανούς και Έλληνες, όπως και η ανησυχία τους για το μέλλον της δημοκρατίας, ενόψει της εγκαθίδρυσης απολυταρχικών καθεστώτων στην Ευρώπη.
Η συμμετοχή στην επίλυση των προβλημάτων της Αμερικής μείωσε το ενδιαφέρον τους για τις Ελληνικές υποθέσεις. Ο κήπος τους στο Long Island απέκτησε μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ το αμπέλι τους στη Κω. Οι υπεραστικοί δρόμοι της Αμερικής γίνανε πιο συναρπαστικοί απ’ τα μονοπάτια της Καρπάθου και οι ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης επισκίαζαν την μεγαλοπρέπεια του Αττάβηρου.
Ιερείς, γονείς και φιλοπάτριδες ρωτούσαν: «Τι θα γίνουν τα παιδιά που γεννιούνται στην Αμερική;». Τελικά αποφάσισαν να ιδρύσουν συλλόγους, και σχολεία να διδάξουν πως οι αξίες του ελληνικού πολιτισμού είναι πανανθρώπινες που δεν ανταγωνιζόταν της Αμερικής, που δημιούργησαν με τις ίδιες αξίες. Τελικά περιορίστηκαν στην διατήρηση της Ελληνικής πίστης και γλώσσας.
Παρ’ όλα αυτά η νέα γενιά δεν έκοψε κάθε δεσμό με την Ελλάδα. Η Εκκλησία και οι τοπικοί σύλλογοι τους υπενθύμιζαν συνεχώς την Ελλάδα, την οποία επισκέπτονταν συχνά για να συναντήσουν συγγενείς και φίλους, αλλά και να βρουν νύφη.
Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος
Η Ιταλική εισβολή και η ηρωική αντίσταση των Ελλήνων ξεσήκωσε τον θαυμασμό των Αμερικάνων, και είχε αντίκτυπο στους Ελληνοαμερικανούς που έστρεψαν τα βλέμματα της ψυχής με στοργή και υπερηφάνεια στην μητέρα πατρίδα. Έτσι με την είσοδο της Αμερικής στον πόλεμο, οι γιοι των περιφρονητέων μεταναστών, μπήκαν στις ένοπλες δυνάμεις της Αμερικής με ενθουσιασμό, αποφασισμένοι να υπερασπιστούν τα ιδεώδη και των δυο τους πατρίδων, Ελευθερίας και Δημοκρατίας. Έτσι βελτιώθηκε η θέση των στην Αμερική και επιτάχυνε την ένταξης τους. Πολλοί έπαψαν να θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες, παρά Αμερικάνοι Ελληνικής καταγωγής.
Μετά τον πόλεμο
Τα μεταπολεμικά χρόνια, ήταν περίοδος προόδου και ευημερίας για τους ομογενείς. Χιλιάδες ομογενείς που επέστρεψαν από τα πεδία των μαχών, εκμεταλλεύτηκαν τα κυβερνητικά προγράμματα υπέρ των βετεράνων, συνέχισαν τις σπουδές τους κι άνοιξαν επιχειρήσεις.
Στο μεταξύ, οι Ελληνοαμερικανοί άρχισαν εκστρατεία υπέρ των Ελληνικών εθνικών διεκδικήσεων, και οι Αμερικανικές εφημερίδες πρόβαλλαν τα φιλελληνικά αισθήματα του Αμερικανικού λαού.
Μεταπολεμική μετανάστευση
Αμέσως μετά τον πόλεμο, ο Ελληνισμός της Αμερικής τονώθηκε αριθμητικά, από το 1946-1960 περισσότεροι από 56.000 Έλληνες ήλθαν στην Αμερική και πολλοί Ελληνοαμερικανοί επισκέφτηκαν την Ελλάδα και συνέχισαν να στέλνουν δέματα και οικονομική βοήθεια στους συγγενείς τους.
Παράλληλα, άλλαξε και η φυσιογνωμία των μεταναστών, μεταξύ αυτών υπήρχαν και αυτοί που έρχονταν για ανώτερες σπουδές. Ακόμη και οι οικονομικοί μετανάστες δεν βρίσκονταν «στο έλεος του Θεού», γιατί είχαν συγγενείς, συγχωριανούς και φίλους, πρόθυμους να τους υποστηρίξουν.
Παρ’ όλα αυτά, πολλοί από τους καινούργιους μετανάστες, ένοιωθαν έναντι των παλαιών, αίσθημα υπεροχής, παραβλέποντας το γεγονός πως αυτοί οι «αμόρφωτοι»», σε καιρούς χαλεπούς κατάφεραν ν’ αποκτήσουν σεβαστές περιουσίες και να προοδεύσουν.
Οι νέοι μετανάστες έδωσαν καινούργια ζωή στην παροικία και ξαναγέμισαν την δεξαμενή του Ελληνισμού της Αμερικής. Ο αριθμός υποψηφίων συζύγων για τις Ελληνοαμερικανίδες της δεύτερης και τρίτης γενιάς αυξήθηκε. Η κοινή εθνικότητα και η θρησκεία, σε συνδυασμό με την μεγάλη τους επιθυμία να διατηρήσουν την Ελληνική τους «φυσιογνωμία», ένωσε και έβαλε τους νεοφερμένους στην Ελληνοαμερικανική τροχιά.
Ένταξη
Από τη δεκαετία του 1960 οι Ελληνοαμερικανοί είχαν ενταχθεί πλήρως στην Αμερική και διέπρεπαν: Στην πολιτική κατελάμβαναν αξιόλογες θέσεις ως ομοσπονδιακοί, πολιτειακοί και δημοτικοί άρχοντες. Στις επιστήμες διέπρεπαν, ως καθηγητές και ερευνητές. Στις τέχνες διακρίνονταν ως παραγωγοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, αρχιτέκτονες, ζωγράφοι και λογοτέχνες.
Μια ακόμη ευκαιρία
Ο μεταναστευτικός νόμος του 1965 έδωσε την ευκαιρία σε 100.000 Έλληνες να μεταναστεύσουν στην Αμερική στην δεκαετία 1965-75. Είναι η τελευταία «αιμοδοσία» που δέχθηκε ο Ελληνισμός της Αμερικής και έδωσε νέα ζωή σε συλλόγους και εκκλησίες. Αυτή τη φορά δεν έρχονται μόνοι τους, φέρνουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους, που φοιτούν πρώτα στα δημόσια σχολεία και συνεχίζουν ανώτερες σπουδές στα πανεπιστήμια. Η Ομογένεια της Αμερικής προχωρεί με μεγάλα και σταθερά βήματα.
Τα παιδιά αυτά, είναι συνειδητοποιημένα Ελληνόπουλα και το σπίτι τους, ένα ζωντανό Ελληνικό περιβόλι: μιλούν Ελληνικά, και τις Κυριακές οι γονείς τους τα παίρνουν στην εκκλησία και στο Κατηχητικό, και τις καθημερινές, στο απογευματινό Ελληνικό σχολείο, και συμμετέχουν στις συλλογικές οργανώσεις των νέων.
Το καλοκαίρι, μόλις κλείσουν τα σχολεία, φεύγουν για να περάσουν τις διακοπές τους στην Ελλάδα. Εκεί γνωρίζουν συγγενείς τους, έρχονται σε επαφή με τα ντόπια παιδιά και δημιουργούν φιλίες. Επισκέπτονται τα αξιοθέατα και απολαμβάνουν τις παραλίες των νησιών, συμμετέχουν στις κοινωνικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Έτσι αναβαπτισμένα επιστρέφουν στην Αμερική με εντυπώσεις, που θα τα συνοδεύουν σ’ όλη τους τη ζωή.
Η σημερινή γενιά των Ελληνοαμερικανών δεν αποτελείται μόνο από τα παιδιά των μεταναστών, υπάρχουν τα εγγόνια, τα δισέγγονα ακόμη τα τρισέγγονα αυτών που ήλθαν στις αρχές του 20ου αιώνα και μετά, που ξέρουν ότι κάποιος από τους προγόνους τους ήρθε από την Ελλάδα, είναι Αμερικανοί Ελληνικής καταγωγής και επισκέπτονται το τόπο της καταγωγής τους.
Υπάρχουν και οι Ελληνοαμερικανοί, που την ημέρα στην δουλειά τους αισθάνονται Αμερικανοί, και το βράδυ, όταν επιστρέφουν στα σπίτια τους, γίνονται Έλληνες.
– Το 1905, ήλθε η Μαρία Διακομιχάλη στην Αμερική και το 1908 γεννήθηκε η κόρη της Φραγκουλιά Παρζαζή. Η Φραγκουλιά παντρεύτηκε, έκαμε παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα. Σήμερα, πάνω από ένα αιώνα αργότερα, βλέπουμε ένα θαύμα: Τα τρισέγγονα της Μαρίας Διακομιχάλη δεν ξέχασαν τις Δωδεκανησιακές ρίζες τους. Ζουν και αισθάνονται Έλληνες και επισκέπτονται τακτικά το νησί τις καταγωγής τους.
. Το 1903 ο Μανώλης Σταματάκης μετανάστευσε στην Αμερική. Το 2003, ένα αιώνα αργότερα, βαπτίστηκε ο τρισέγγονος του, που φέρει το όνομα του, στην ίδια κολυμπήθρα που 122 χρόνια πιο μπροστά βαπτίστηκε ο προ-προπάπους του.
Αυτήν τη στιγμή έρχονται στο νου μου τα λόγια του Μανώλη Αθανασιάδη: «Γεννήθηκα Τούρκος, μεγάλωσα Ιταλός, γέρασα Αμερικάνος και θα πεθάνω Έλληνας» και προσπαθώντας να απαντήσω στην ερώτηση: «πιο θα είναι το μέλλον των Ελλήνων της Αμερικής;». Η απάντηση, ίσως βρίσκεται σε μια άλλη παρατήρηση του ίδιου: «Η Ελλάδα είναι η μάνα μας και η Αμερική η γυναίκα μας».
Integration and Assimilation in America
By Manolis Kassotis
“Our mood from Piraeus to Marseilles was cheerful, but as soon as we entered the Atlantic, the lyre, the tsambuna and the songs ceased, and we became melancholic for the world we had left behind us.” With these words, Nick Saitis described his first trip to America in 1906. To endure psychologically, the immigrants needed a familiar environment, which would offer them confidence and security. Therefore, their environment in America consisted of relatives and fellow villagers, who lived in the same neighborhood, in the same house and worked in the same coal mine or factory.
The immigrants gathered in certain districts, where they created their own “castle” with their families, the churches they built, the schools they opened, the societies they founded and the neighborhood coffeehouses. However, it was a castle without gates, since its residents went in and out to go to work, to shop and for other needs.
Leaving the “castle” they encountered the outside world and were influenced by what they saw and heard. At first, they seemed strange and foreign, but with time they got used to them. It was only a matter of time before they chose the ones they liked. In time, the “castle” fell, not because of war or revolution, but because circumstances forced it. But it didn’t disappear. They remained, within each one, in his soul and consciousness, the “materials” from which it was created and carried wherever they went.
They preferred areas where they could find work and organize their social life, among compatriots, contributing to the preservation of their cultural heritage that they tried to pass on to their children. Later they harmonized with the laws and institutions of America, preserving the characteristics of their own culture.
Volunteers
Once America entered WWI, thousands of Greeks volunteered for the American armed forces, wanting to prove that they loved their adopted country and were part of it. Those who fought gained confidence in themselves, believed in the ideals of America, wrapped themselves in its flag and made the decision to stay in America. Several married and raised families. Steady work, success in business, and service in the American armed forces gave them a sense of security and permanence, and the Greek-speaking press and expatriate organizations urged them to take the American citizenship.
Naturalization
At first, naturalization faced a great reaction, because for the Greeks it meant a declaration of loyalty to a new homeland, which was tantamount to “betrayal” of the distant homeland, and assimilation into American society. Those who acquired citizenship could enter the political life of America and work more effectively for the new homeland, but they too in a corner of their hearts kept their beloved homeland. Immigrants felt gratitude and respect for America, but it did not mean forgetting the old homeland.
On May Day, when others participated in Bolshevik demonstrations, they abstained, wanting to declare that their ideals and values are identical with those of the Americans. After all, freedom, equality and human rights were born from a Greek womb.
Despite the ideological identification of the two cultures, for many naturalization automatically meant de-Hellenization. They argued that the Greeks have the qualities of their ancient ancestors and are not going to be assimilated by a foreign culture. However, many consider these ideas incompatible with reality. Since they lived permanently in America, why did they have to be “foreigners” at the same time?
But, for practical reasons, naturalization increased. The Immigration Act of 1924 made it difficult for women, children and other relatives to come to America. They had to get the American citizenship before they could bring them to America. The naturalization of Greek Americans facilitated their participation in American politics and helped Greek national claims.
Second generation
In 1910, of the 10,322 Greek children born in America, 7,293 had both Greek parents, 2,548 had a Greek father and 481 had a Greek mother. In 1920, of the 47,110 Greek children born in America, 38,465 had both Greek parents, 8,368 had a Greek father and 277 had a Greek mother.
The second generation of Greek Americans was born into a family with strong family, cultural and ethnic ties. On one side were the parents, the priest and the Greek teacher, who knew the old world they left behind. On the other hand, the public school with their non-Greek friends, who came into contact every day, and the American immigration policy aimed at integrating them into American society.
The children were annoyed when their parents spoke Greek in front of Americans, because they identified themselves as “foreigners”, at the same time they boasted that they were Americans. Young people were eager to enter American society and be accepted by classmates and friends. Their problem was not understood by their parents, who wanted to preserve their Greek language, religion and cultural tradition.
Economic crisis
The problems of the financial crisis became their own problems. Concerns for America’s economic recovery were common to Americans and Greeks, as was their concern for the future of democracy, in view of the establishment of totalitarian governments in Europe.
Their participation in solving America’s economic problems reduced their interest in Greek affairs. Their garden in Long Island gained more interest than their vineyard in Kos. The interstate roads of America became more exciting than the paths of Karpathos and the skyscrapers of New York overshadowed the grandeur of Attaverus.
Priests, parents and “patriots” asked: “What will become of the children born in America?”. Finally, they decided to establish societies and schools to teach that the values of Greek culture are universal and did not compete with American, created from the same values. Ultimately, they were limited to maintaining the Greek faith and language. Despite all this, the new generation did not cut all ties with Greece. The Church and local associations constantly reminded them of Greece, which they often visited to meet relatives and friends, but also to find a bride.
WWII
The Italian invasion and the heroic Greek resistance aroused admiration in America and had an impact on Greek Americans who turned their soul’s gaze with affection and pride to the motherland. So, with America’s entry into the war, the sons of despised immigrants entered America’s armed forces with enthusiasm, determined to defend the ideals of both their homelands, Liberty and Democracy. This improved the position of the Greeks in America and accelerated their integration. Many stopped considering themselves Greeks, rather than Americans of Greek descent.
After the War
The post-war years were a period of progress and prosperity for the Greek Americans. Thousands who returned from the battlefields took advantage of the government veterans programs, continued their studies and opened businesses. Meanwhile, Greek Americans began campaigning in favor of Greek national claims, and American newspapers highlighted the philhellenic sentiments of the American people.
After the War immigration
Immediately after the war, American Hellenism was boosted numerically, from 1946-1960 more than 56,000 Greeks came to America and many Greek Americans visited Greece and continued to send parcels and financial aid to their relatives. At the same time, the profile of the immigrants changed, among them were those who came for higher studies. Even the economic immigrants were not “at the mercy of God”, they had relatives, fellow villagers and friends, willing to support them. Nevertheless, many of the new immigrants felt a sense of superiority over the old ones, overlooking the fact that these “uneducated” people, in troubled times, managed to acquire respectable properties and progress.
The new immigrants gave new life to the Greek community and refilled the tank of Hellenism in America. The number of potential husbands for second and third generation Greek American women increased. The common nationality and religion, combined with their great desire to preserve their Greek “physiognomy”, united and put the newcomers on the Greek American trajectory.
Integration
Since the 1960s, Greek Americans had fully integrated into America and were prominent: In politics, they occupied notable positions as federal, state and municipal leaders. In sciences they excelled, as professors and researchers. In the arts they distinguished themselves as producers, directors, actors, architects, painters and writers.
One more opportunity
The immigration law of 1965 gave the opportunity to 100,000 Greeks to immigrate to America in the decade 1965-75. It is the last “blood donation” that American Hellenism received and gave new life to societies and churches. This time they are not coming alone, they are bringing their wives and children, who first attend public schools and continue higher studies at universities. The Greek community of America is advancing with great and steady steps.
These children are conscious Greek children and their home, a living Greek garden: they speak Greek, and on Sundays their parents take them to church and Catechism, and on weekdays, to the afternoon Greek school, and they participate in youth organizations. In the summer, as soon as the schools close, they leave to spend their holidays in Greece. There they meet their relatives, encounter the local children and create friendships. They visit the sights and enjoy the beaches of the islands, participate in the social and cultural events. Thus baptized, they return to America with impressions that will accompany them throughout their lives.
The current generation of Greek Americans is not only made up of the children of immigrants, but there are also the grandchildren, great-grandchildren and even great-grandchildren of those who came at the beginning of the 20th century and after, who know that one of their ancestors came from Greece, they are Americans of Greek origin and visit their place of origin. There are also Greek-Americans, who during the day at work feel like Americans, and at night, when they return home, they become Greeks.
. In 1905, Maria Diakomichali came to America and in 1908 her daughter Fragoulia Parzazi was born. Fragoulia got married, had children, grandchildren and great-grandchildren. Today, more than a century later, we see a miracle: The great-grandchildren of Maria Diakomichalis did not forget their Dodecanese roots. They live and feel Greek and regularly visit the island of their origin.
. In 1903 Manolis Stamatakis immigrated to America. In 2003, a century later, his great- great-grandson, who bears his name, was baptized in the same baptistery where his great-great-grandfather was baptized 122 years earlier.
Right now, the words of Manolis Athanasiadis come to my mind: “I was born Turk, I grew up as Italian, I grew old man as American, and I will die Greek” and trying to answer the question: “what will be the future of Greeks in America?”. The answer may be found in another observation he made: “Greece is our mother and America is our wife”.
